Wielkanoc AD 1927

„Chylą się ludzkie dusze przed Tym, który cierpiał za miljony, który zawisł na Krzyżu, aby odkupić nasze winy i nasze grzechy – aby zmazać nasze nieprawości – w imię Miłości.
I oto nadzieja i wiara i radość wstępuje w nasze serca.
Syn Boży, Chrystus Pan zmartwychwstał!
Radosna wieść, jak szczęście samo, obiega świat, budząc wiosnę w duszach i pokój w sercach.
Fale eteru w tym wielkim dniu niosą nam zewsząd słowa miłości, pokoju i braterstwa.

Wytężcie słuch – łowcy fal!
Napewno doleci Was też z bliska, czy z oddali – fala Krakowska. Na fali tej prastary, dostojny dzwon Zygmunta rozdźwięczy się wesołem Alleluja!
– Któraż polska dusza nie drgnie na dźwięk tych kołysań śpiżowego serca?
Wszak każdy z nas pod powierzchowną powłoką racjonalizmu kryje w sobie malutki świat, gdzie się święci nieustające, uroczyste misterjum.
Wrócą do nas echa serdecznych wzlotów, zagłuszone gwarem codziennych dni.
I wrócą znów wspomnienia dzieciństwa naszego, dni naszych niewinnych smutków i radości – i religijnego, entuzjastycznego na świat spojrzenia”

Tygodnik „RAdjo” (1927 r.)